Читаем Детям Мікіткаў падарунак

— Глядзіце! Глядзіце! — стракатала белабокая. — Нашу кармушку хлапчук разбурае!

Зляцеліся сінічкі, вераб'і, снегіры, чачоткі, попаўзні. Усе акружылі Сароку. Толькі Дзяцел не звяртаў ніякай увагі на сарочае стракатанне і па-ранейшаму выстукваў старую яблыню. Не да гэтых дробязей лясному доктару. Сёння ў яго чарговы абход хворых дрэў у садзе.

— Хлусіць! Хлусіць! Не можа гэтага быць! — пінькалі сініцы, ціўкалі вераб'і.

Скажы, хлушу я ці не? — звярнулася белабокая да старога Крумкача, які сядзеў на самай верхавіне высокага дрэва. Сціхлі сінічкі, вераб'і.

— Пр-р-раўду! Пр-р-раўду гавор-рыш! — пракаркаў стары Крумкач. — Я заўсёды гавар-рыў, што гэта нядобр-ры хлопчык!

I ўсё ж такі не паверылі птушкі і старому Крумкачу. Сабраліся ўсе разам, пагаманілі і вырашылі паслаць у разведку маленькую сінічку Піньку.

— Пінь-пінь! Пінь-пінь! — з галінкі на галінку перапырхвала сінічка. Падляцела зусім блізка. Села на сучок і глядзіць.

Нічога не можа зразумець. Мікітка, той самы Мікітка, які кожную раніцу прыносіў птушкам крошкі хлеба, зярняткі, нават скрылікі сала, зараз здымаў з галіны кармушку, якую сам калісьці змайстраваў.

— Пінь-пінь! Пінь-пінь! — жаласна запінькала сінічка. — Што ты робіш, Мікітка?

А Мікітка нібы і не чуе. Забраў кармушку і панёс дахаты. Нават не азірнуўся.

Прыляцела Пінька да птушак. Сумная-сумная. I ўсе зразумелі: Сарока на гэты раз гаварыла праўду. — Што ж мы будзем рабіць? — спытаў баязлівы Попаўзень. — Зіма. Сцюжа. Голадна. Прыйдзецца ляцець з гэтага саду.

Але Мікітка хутка вярнуўся і паставіў кармушку на старое месца.

Першы гэта заўважыў Дзяцел. Паглядзеў ён на Мікітку, потым на кармушку і вачам сваім не паверыў. На кармушцы стаяла маленькая ёлачка, а на ёй пацеркі з зярнят, крошкі хлеба, каробачка з каноплямі і нават яблык.

— Хутка ж Новы год! — успомніў Дзяцел. — Вось дык Мікітка, ну і Мікітка! Якую ёлачку нам наладзіў!

I тут жа Дзяцел адстукаў усім птушкам тэлеграму, каб хутчэй прыляталі.